Uienpoeder

De plant, waarvan de ui afkomstig is, heeft holle rietachtige loofbladeren. Op een stengel die wel een meter hoog kan worden bloeit een dikke groenwitte bloem. De ui groeit onder de grond. Er zijn verschillende soorten, zoals de grote, zachte, groene ui, de kleine, zachte, parel ui of sjalotjes, de rode ui, de bos- en lente ui en de winter ui. De Oude Grieken plaatsten uien voor het altaar van de goden. De slaven die de piramides bouwden, gebruikten uien als voeding. Aan het einde van de 15e eeuw heeft Columbus ui vanuit de Dominicaanse Republiek meegenomen en zo verspreid in Mexico, Europa en Amerika.

Jaren lang veronderstelde men dat ui een onderdeel van buskruit moest zijn.
In 1864 adviseerde Ulsysses S. Grant de regering het leger niet het veld in te sturen zonder ui. Drie geplande veldslagen zijn om deze reden niet door gegaan.
Vroeger geloofde men dat wanneer men een bos uien om de nek droeg, men beschermd was tegen de duivel. Medicinale toeschrijvingen zijn onder andere: vochtafdrijvend, wondhelend en in het bijzonder de werking tegen griep en verkoudheid.

Herkomst
De ui is van oorsprong afkomstig uit het zuidwesten van Azië.
De Verenigde Staten en Egypte zijn de grootste producenten, daarop volgen India, Mexico en Spanje en China.

Uien afkomstig uit Egypte en Californië zijn het meest geschikt voor uienpoeder. Nederland is een zeer grote uienproducent maar deze uien zijn niet geschikt om te drogen.

Kwaliteit
Zo licht mogelijk en zonder zwarte puntjes is de beste uipoeder.
Wat oudere ui wordt geler maar is nog steeds prima te gebruiken.

Toepassingen
Zo goed als aan alles wat zout is, kan men een vleugje uienpoeder toevoegen. Bij zoete gerechten is het gebruik van uienpoeder af te raden.